Un ladrillo é unha peza cerámica de forma ortoédrica que se emprega na construción. Nesta pequena LDK imos ver como se denominan as partes que o compoñen.
As súas arestas denomínanse:
- Soga: A aresta máis longa.
- Tizón: A aresta media.
- Groso: A aresta máis curta.
As súas caras denomínanse:
- Táboa: A que delimitan a soga e o tizón.
- Canto: A que delimitan a soga e o groso.
- Testeira: A que delimitan o tizón e o groso.
Segundo a súa forma podémolo clasificar en:
- Macizo: ten menos dun 10 % da superficie da táboa perforada.
- Perforado: ten máis dun 10 % da superficie da táboa perforada.
- Oco: ten os buratos no canto ou na testa.
As dimensións dos ladrillos ocos que máis se empregan son 24 x 11,5 cm por un ancho variable entre 4 (oco simple) e 11 (oco triplo) cm. Estas dimensións xunto co peso fan dos ladrillos, na actualidade, un dos materiais máis empregados na construción, substituíndo á tradicional pedra, xa que lle permiten a un albanel manexalos cunha soa man.
Ainda que admitido pola RAG, o temo correcto em galego é tijolo (tixolo em galego RAG). Ladrillo é um castelanismo (e mui evidente, por outra banda)
ResponderEliminarO certo é que a RAG só admite a forma "ladrillo" para referirse á peza de construción, mentres que tixolo está reservado para as acepcións tradicionais.
ResponderEliminarladrillo
1 s m Peza de barro cocido ou secado ao sol, de forma rectangular, empregada na construción.
tixolo
1 s m Recipiente de barro ou de ferro con buracos no fondo que se usa para asar castañas.
2 s m Tapa con buracos que se coloca por riba da bica para despois botar a brasa.
Enlaces:
Ladrillo: http://bit.ly/iVBG8o
Tixolo: http://bit.ly/iutJZF
E, incluso, tamén está admitido no portugués a forma ladrilho:
http://www.priberam.pt/dlpo/default.aspx?pal=ladrilho
E mesmo na norma AGAL:
http://www.estraviz.org/ladrilho
De calquera forma, non deixa de ser un castelanismo, pero é a única forma que está recollida norma ILG/RAG.
Nom era a minha intençom entrar a polemizar nem muito menos (o primeiro comentário era meu). Nom sou filólogo, mas engenheiro, e a minha visiom do asunto pode que nom seja a mais objectiva. Mas acho que com isto passa igual que com outros binómios como grifo/billa ou lámpada/bombilla. Castelanismos para denominar os objectos modernos e umha palavra galega relegada para as acepçons tradicionais. O galego para as vacas, como se adoita dizer.
ResponderEliminarPensava que isto de esquencer o vocabulário técnico cambiaria a raiz do dia das letras adicado a Xaquín Lorenzo, mas vejo que nom (o seu libro A Casa, incluido na História de Galiza de Otero Pedrayo devera ser de leitura obrigada nas facultades de engenheria e arquitectura). As academías da língua e os filólogos nom tenhem, em geral, nenhum interese no vocabulário técnico, e creio, persoalmente, que é labor da gente que o utiliza e o divulga ponhe-lo em valor. A mim dáme cousa quando em galego vejo escrito "viga" por trabe, "cimentación" por alicerces ou tantas outras palavras do espanhol no sítio de palavras galegas com uso e significado equivalente, e tento usar as próprias, ainda que tenha que explicar o significado.
Mas é a vosa casa, eu aquí nom governo.
Enténdote, e tamén o comparto. De feito, sempre lles estou a preguntar a meus avós e a meus pais como lles chaman a certas ferramentas ou trebellos que considero que coñezo por un nome castelanizado. E a norma, pese a ter moito que mellorar, é o instrumento que emprego á hora de escribir textos formais, como quero que sexan os de Mallando. Non a tomo ao pé da letra porque a considere un dogma, senón que a considero unha ferramenta práctica para que os textos garden coherencia.
ResponderEliminarEstá claro que isto é totalmente discutible, pero eu non me considero capacitado para dar unha opinión con máis peso, simplemente me apoio nese instrumento que me serve de guía.
PS: Apunto o libro para lelo ao rematar os exames :D